Η απλή καθημερινότητα

"Ένας μεταφραστής πρέπει να είναι πάντα ενημερωμένος για τα θέματα της επικαιρότητας."
"On ne traduit pas pour comprendre mais pour faire comprendre"
"Η γάτα σε sens semantique... Λεξικογραφήματα, σημήματα, problematique, Paradigmatique, |h|o|m|m|e|. Σύμφωνα με το λεξικό maitrice είναι η μήτρα. Παιδιά μπούρδες λέει ας πάμε παρακάτω."
"Πάω να κάνω ένα τσιγάρο και επιστρέφω, εντάξει; "
Ο καθηγητής που αναπολεί το παρελθόν και ζει μαζί με τις ημερομηνίες του σε ένα δικό του ρόδινο κόσμο.
Η καθηγήτρια που απαιτεί πολλά και με τρομάζει - μελέτη δέκα ώρες τη βδομάδα το λιγότερο.
Το βίαιο πρωινό ξύπνημα της Παρασκευής για να πας σ΄ ένα μάθημα όπου ο καθηγητής ζει σε μόνιμη κίνηση και μια αγχωτική κατάστηση και το λιγότερο που μπορείς να πάθεις είναι ένας γερός πονοκέφαλος. Κι αυτό στην καλύτερη των περιπτώσεων αφου συνήθως βγάνεις από το αμφιθέατρο με ζαλάδες, αναγούλες και κρίση πανικού για τις εξετάσεις. Ναι, το συνταγματικό δίκαιο μπορεί να τα προκαλέσει όλα αυτά.
"I don't know the level of your English and i'm not sure if she's dragging you with her. I'm afraid i'll have some surprises on your test."
"Britain doesn't have a Constitution, but it has many Constitutional Texts."
Κάπως έτσι περνούν οι μέρες μου. Από το ένα άγχος στο άλλο. Όσο πιο πολύ προσπαθώ να διαβάζω κάτι, να μάθω τους διαολεμένους χαρακτήρες των τελευταίων δυο βδομάδων, τόσο πιο πολύ μένω απαθής. Δεν κάνω απολύτως τίποτα. Όταν πιέζομαι αγχώνομαι, μπλοκάρω και σταματώ την προσπάθεια. Στην ψυχολογία, το να αναβάλεις αυτά που πρέπει να κάνεις για κάτι πιο ασήμαντο το λένε Σύνδρομο της Αναβολής.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι πως θα ήταν αν δεν είχα φύγει. Αν έμενα και συνέχιζα τη ζωή μου εκεί, σπίτι. Το μετανιώνω όμως αμέσως όταν βλέπω ακόμη μια αναπάντητη στο κινητό. Λέω μπράβο στον εαυτό μου γιατί έκανε το σωστό. . .

The Voice of Irrationality

Πάει καιρός που δεν έχω γράψει. Στέρεψα απο λόγια, απο ιδέες. Τα πάντα φαίνονται να κρατάνε μόνο μια στιγμή. Για λίγα δευτερόλεπτα, με μια ματιά ο κόσμος αλλάζει γίνεται ένα ωραίο μέρος να ζει κανείς. Για λίγα μόνο δευτερόλεπτα. Και ύστερα όλα επιστρέφουν και πάλι βίαια στη θέση τους. Η αίσθηση αισιοδοξίας χάνεται και μαζί της κι εγώ, να χάνω ένα κομμάτι του εαυτού μου. Ως πότε όμως; Πόσο θα κρατήσει αυτό;
Κάποτε ήμουν διαφορετική. Είχα στόχους, ελπίδες, όνειρα. Πίστευα. Τα χάνω κι αυτά σιγά σιγά μαζί με τα υπόλοιπα που φοβάμαι τόσο να παραδεχτώ.
Οι σκέψεις με το ζόρι συναντιούνται, αδυνατώ φαίνεται να τις συνδέσω μεταξύ τους. Έρχονται και φεύγουν τόσο γρήγορα, κι εγώ παραμένω στο κενό να τις περιμένω να επιστρέψουν πίσω όπως παλιά.
Με αυτή την κρυφή ελπίδα το γράφω αυτό. Ίσως όταν πιεστώ να γράψω θα αλλάξει κάτι. Θα αρχίζουν όλα να έρχονται στη θέση τους. Τα κομμάτια μου θα επιστρέψουν και θα φέρουν μαζί τους την αισιοδοξία. Το τίποτα θα εξαφανιστεί και θα έρθουν και πάλι τα συναισθήματα, η θέληση, τα όνειρα εκεί που ανήκουν.
Προσπάθησα να το κάνω αλλά βλέπεις το ΄χασα. Μαζί με άλλα πολλά.
Η ανάρτηση αυτή επιβεβαιώνει το όνομα του blog.
Voice of Irrationality. . .

Ο Άγνωστος

Η μέρα ξεκίνησε σαν όλες τις άλλες με μεγάλη απροθυμία να πάω πανεπιστήμιο. Μέσα σε δέκα λεπτά είχε γίνει ανυπόφορη. Λίγο η αϋπνία, λίγο ο καιρός, λίγο το ότι δεν μπορούσα να βρω αυτά που έψαχνα και λιγο η επιθυμια να επιστρεψω στην ομορφη πατρίδα κατάφεραν να με λυγίσουν. Ξεχάσα κάποια πράγματα σπίτι και αναγκαστικά να επιστρέψω σπίτι. Είχα ήδη αργήσει. Μέσα στο τραμ αποφάσισα πως θα ήταν εντάξει αν μια μέρα δεν πήγαινα. Μετά από μια βόλτα με τα υπέροχα μέσα μεταφοράς της Γαλλίας και πολύ κλάμα, βρήκα τυχαία μια φίλη που επέστρεφε στο σπίτι της. Όντας και οι δυο σε χάλια ψυχολογική κατάσταση είπαμε να πάμε σπίτι της. Στο δρόμο ένα ατύχημα με το τραμ μας άφησε να περιμένουμε για κανένα τέταρτο. Τότε ήταν που πρόσεξα τον Άγνωστο που με έβλεπε επίμονα. Μέχρι να ξεκινήσει το τραμ είχαμε ήδη ανταλλάξει κάποιες ματιές και μερικά χαμογελά. Κατέβηκα από το τραμ για το λεωφορείο και όλο αυτό τελείωσε. Τίποτα παραπάνω τίποτα λιγότερο. Ό,τι έπρεπε για να ξεφύγω από την κακή μου διάθεση.
Είναι πραγματικά απίστευτο πως μπορεί ένας άγνωστος, κάποιος που μάλλον δε θα ξαναδώ ποτέ κατάφερε να μου φτιαξει λίγο το κέφι. Ειδικά σε μια στιγμή που το χρειαζομουν τόσο.
Αυτές οι μικρές καθημερινές λεπτομέριες δίνουν χρώματα στη ζωή.
Τώρα για παράδειγμα, ακούω τα πόλος να κελαηδούν τόσο όμορφα και στο βάθος οι φωνές των παιδιών που παίζουν.
Επιτέλους λίγη ηρεμία...

Η μέρα που φοβόμουν έχει φτάσει

Άλλαξες. Νιώθω ότι δεν σε ξέρω πια. Δεν σ´ αναγνωρίζω. Τί σου έχει συμβεί κει απομακρύνθηκες; Μπορείς να μου μιλήσεις για ότιδήποτε. Ποτέ δε θα σου γυρίσωτην πλάτη. Ξέρω ότι περνάς δύσκολα γί αυτό μην το βάζεις κάτω.
Ελπίζω μόνο να μην γίνεσαι σαν αυτούς. Αυτούς που πάντοτε αντιπαθόυσες, που έβρισκες χαζούς. Πιθανό. Η εφηβεία έχει πλέον φύγει μακρια. Η πραγματικότητα που ζεις τώρα έχει αρχίσει να ισοπεδώνει τα πάντα. Μήπως μως το πρόβλημα είμαι εγώ; Δεν ξέρω αν έχω αλλάξει πάντως εξακολουθώ να είμαι κοντά σου. Γιατί να με σπρωχνεις μακριά;

Μεγαλώνει. . .

Σήμερα ήταν η πρώτη της μέρα στο σχολείο. Ήταν κατενθουσιασμένη. Μεγάλωσε και εξακολουθεί να μεγαλώνει. Σκέφτομαι όλα αυτά που θα ζήσει, αναρωτιέμαι πως θα εξελιχθεί. Εύχομαι μόνο να μην αλλάξει, να μην αποκτήσει κακές συνήθειες και να μην αφήσει τον εαυτό της να χαθεί σε αδιέξοδους δρόμους. Την αγαπώ τόσο πολύ και η αλήθεια είναι ότι κάθε μέρα την πεθυμώ ακόμα πιο πολύ, εύχομαι να ήμουν κοντά της, όπως ήμουνα σε όλη της ζωή. Θα ήθελα να ήμουνα κοντά της σήμερα, να μου πει πως πέρασε τη μέρα της.
Ξεκίνησε μια νέα περίοδος στη ζωούλα της. Εγώ πάντως θα είμαι κοντά της έστω και μακριά....

Η φαντασία μου φτίαχνει απίστευτες ιστορίες για να ικανοποιήσει αυτά που το μυαλό προστάζει। "Καπου το'χω ξαναδεί"। "Κάπου το'χω ξανακούσει"। "Κάτι μου θυμίζει"। Άλλοι το λένε déjà vu, εγώ το λέω υποσυνείδητο. Του αρέσει πολύ να παίζει μαζί μου, να ελέγχει το μυαλό μου, να με αφήνει αβοήθητη. Μου θυμίζει συνεχώς πως έχει μεγαλύτερη δύναμη απο εμένα. Δεν θέλει να ξεχνάς. Όμως, εγώ, παρόλο που γνωρίζω καταβάθος τη δυναμή του, το υποτιμώ συνεχώς, υποβαθμίζω την αξία του προκαλώντας το σε ολοένα και δυσκολότερα παιχνίδια που δεν μπορώ να κερδίσω. Δεν βρισκόμαστε όμως σε αντίπαλα στρατόπεδα. Είμαστε σύμμαχοι που εμπλέκονται σε πολλούς εμφυλίους - κάτι σαν Ελλάδα.
Σε πολλές περιπτώσεις με έχει βοηθήσει να απαλύνω τον πόνο, ν' αφήσω πίσω την πικρία, να ανασυγκροτηθώ και να βρω τον εαυτό μου μετά απο κάθε καταιγίδα και θα συνεχίσει να το κάνει.
Υπάρχει. Τον ξέρω. Τον είδα. Του μίλησα. Τον άγγιξα.
Δεν τον πλησίασα. Δεν τον γνώρισα. Δεν ήρθα κοντά του.
Φόβος, δειλία, ανασφάλεια. 'Εννοιες που σε κρατάνε πίσω, ασφαλή. Δεν ήταν εγωισμός, ήταν αδυναμία. Τώρα πια το βλεπω καθαρά. Κι όμως, ακόμα και τώρα το ίδιο θα έκανα. Πάντα το ίδιο κάνω. 'Ιδιες περιπτώσεις, διαφορετικές καταστάσεις, λιγότερα συναισθήματα. Μην αφήσεις τον εαυτό σου να εκτεθεί, να αισθανθεί, να νιώσει, να ζήσει.
Άσε το υποσυνείδητό σου να δημιουργήσει τις καταστάσεις που σε βολεύουν και όλα θα εξελιχθούν όπως τα θες. Τελικά, η φαντασία κάνει καλά τη δουλειά της. Κοίτα που έχουμε φτάσει. Κοίτα! Τα κατάφερες και πάλι. Σώα και αβλαβής!

writing

For years i've had the need to write. Write about me, write about people, write about my beliefs, my disapprovals. Write about everything in general. It doesn't really matter if someone ever reads them or even if i get a king of credit. All that matters is that i've finally started. I have tried to write a couple of times in the past but i never seemed to work out. Now that i am away and alone i find it a good way of expressing myself and hopefully evolve the way endless thoughts cross my mind.

i am not sure if i will continue to write but i will definitely try.