Back again to the mess I’ve left behind.
Το να μοιράζεις τη ζωή σου σε δυο χώρες είναι κουραστικό και δε σου κάνει καλό χάνεις τον εαυτό σου. Μπερδεύεσαι , παραληρείς ,απουσιάζεις. Όταν είμαι εδώ νιώθω ότι έκανα μεγάλο λάθος που έφυγα, χάνω τόσα πολλά από τη ζωή όλων αυτών που νοιάζομαι και με νοιάζονται , όλων όσων είναι εκεί, στην πατρίδα. Νιώθεις και είσαι μονή. Οι ένοχες σε πλημμυρίζουν για ακόμη μια φορά. Όταν δε πάρεις το τηλέφωνο για να επικοινωνήσεις με το σπίτι εκεί λες τι φαεινές ιδέες που έχω ώρες ώρες. Έφυγα από το σπίτι μου για να έρθω εδώ- να μορφωθώ.
Όταν όμως επιστρέφεις απροειδοποίητα , νιώθοντας μέσα σου ότι θα περάσεις τις καλύτερες στιγμές της ζωής σου εκεί, στην πατρίδα και το Πάσχα που τόσο αγαπάς θα γίνει και πάλι κάτι ιερό. Something to hold onto.
Εν μέρη οι προσδοκίες μου πραγματοποιήθηκαν. Πέρασα καλά. Βγήκα γύρισα μίλησα έκανα αλλαγές και κατέληξα. Το αίσθημα «δεν ανήκω πουθενά» ή «ανήκω εκεί που δεν είμαι» δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει. Ο διχασμός δεν πρόκειται να φύγει και θα είμαι πάντοτε «κάθε πέρσι και καλυτέρα». Αυτό ίσως θα μπορούσε να το εξηγήσει καλυτέρα ένας ειδικός αλλά σε τι θα ωφελούσε;
Έγινα γραφική αλλά θα το ξαναπώ. Πως κατάντησε έτσι η Κύπρος; Επιφανειακή εχθρική, ανυπόφορη να ζει κάνεις. Η υποκρισία έχει γίνει μέρος της ζωής μας όμως εγώ δεν μπορώ να το καταλάβω. Δε το χωρεί ο νους μου. Έχουν γίνει όλοι υπερόπτες, ξεχνούν ότι ανεβαίνει θα κατέβει και πάντοτε η προσγείωση είναι ανώμαλη. Απογοητεύτηκα πολύ όταν είδα ξανά πως έγιναν τα πράγματα, και ακόμα περισσότερο όταν κατάλαβα ότι δεν πρόκειται να αλλάξουν. Κάποτε ήταν όλα τόσο όμορφα κι απλά, τίποτα δε μας ένοιαζε. Πέρασαν όμως 19 χρόνια από τότε. Και η Γάλλια φαίνεται να έγινε ο καλύτερος τρόπος διαφυγής.
Το να μοιράζεις τη ζωή σου σε δυο χώρες είναι κουραστικό και δε σου κάνει καλό χάνεις τον εαυτό σου. Μπερδεύεσαι , παραληρείς ,απουσιάζεις. Όταν είμαι εδώ νιώθω ότι έκανα μεγάλο λάθος που έφυγα, χάνω τόσα πολλά από τη ζωή όλων αυτών που νοιάζομαι και με νοιάζονται , όλων όσων είναι εκεί, στην πατρίδα. Νιώθεις και είσαι μονή. Οι ένοχες σε πλημμυρίζουν για ακόμη μια φορά. Όταν δε πάρεις το τηλέφωνο για να επικοινωνήσεις με το σπίτι εκεί λες τι φαεινές ιδέες που έχω ώρες ώρες. Έφυγα από το σπίτι μου για να έρθω εδώ- να μορφωθώ.
Όταν όμως επιστρέφεις απροειδοποίητα , νιώθοντας μέσα σου ότι θα περάσεις τις καλύτερες στιγμές της ζωής σου εκεί, στην πατρίδα και το Πάσχα που τόσο αγαπάς θα γίνει και πάλι κάτι ιερό. Something to hold onto.
Εν μέρη οι προσδοκίες μου πραγματοποιήθηκαν. Πέρασα καλά. Βγήκα γύρισα μίλησα έκανα αλλαγές και κατέληξα. Το αίσθημα «δεν ανήκω πουθενά» ή «ανήκω εκεί που δεν είμαι» δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει. Ο διχασμός δεν πρόκειται να φύγει και θα είμαι πάντοτε «κάθε πέρσι και καλυτέρα». Αυτό ίσως θα μπορούσε να το εξηγήσει καλυτέρα ένας ειδικός αλλά σε τι θα ωφελούσε;
Έγινα γραφική αλλά θα το ξαναπώ. Πως κατάντησε έτσι η Κύπρος; Επιφανειακή εχθρική, ανυπόφορη να ζει κάνεις. Η υποκρισία έχει γίνει μέρος της ζωής μας όμως εγώ δεν μπορώ να το καταλάβω. Δε το χωρεί ο νους μου. Έχουν γίνει όλοι υπερόπτες, ξεχνούν ότι ανεβαίνει θα κατέβει και πάντοτε η προσγείωση είναι ανώμαλη. Απογοητεύτηκα πολύ όταν είδα ξανά πως έγιναν τα πράγματα, και ακόμα περισσότερο όταν κατάλαβα ότι δεν πρόκειται να αλλάξουν. Κάποτε ήταν όλα τόσο όμορφα κι απλά, τίποτα δε μας ένοιαζε. Πέρασαν όμως 19 χρόνια από τότε. Και η Γάλλια φαίνεται να έγινε ο καλύτερος τρόπος διαφυγής.
