le vide

έλεγα φύγε μακριά απο μένα. τρέξε να σωθείς. καταστρέφω ότι καλο βρίσκεται δίπλα μου. δεν καταλαμβαίνω τι πρέπει να μείνει και τι πρέπει να φύγει μακριά. 

μου λείπει εκείνο το καλοκαίρι. εκείνο που ήταν μέσα στη μαυρίλα αλλά είχε έρθει πιο κοντά μου εκείνος. δεν μπορώ να δω τίποτα ξεκαθαρα πλέον οι στόχοι και οι επιθυμίες θόλωσαν. έμεινε μόνο το λάθος που έπρεπε να μην κάνω. το μόνο λάθος. το μόνο. κι όμως έγω πήγα και το κανα. 

είναι που αυτά τα πρέπει μου τη δίνουν δεν κάνουν για μένα. 

πνίγομαι. θέλω να σταματήσουν όλα. να πάω πισω 20 χρόνια και να σταματήσω τη γέννηση μου. θα ήταν καλύτερα για όλους. ειδικά γι αυτόν. 

τι με άλλαξε τόσο σε τρία χρόνια; δεν με αναγνωρίζω πλέον. το κενό ειναι αυτό που μου αξίζει πλέον. 

boy + girl + no love = marriage

its none of my business but i care
i wish i didnt. i wish i could let go of it but i cant.
he was the one who chased me he was the one who made me care he was the one who caused all that confusion
and five fucking years later im still there thinking and wondering unable to let it go
im stupid i know but god knows how much ive tried. its just not happening
i know he s not the most good looking guy but he has that something. the player thing.
every time i see him its like im going back in time. back to those days of hanging out with everybody and being around people wasnt that annoying.
those days were pretty much careless and the "i dont fucking care" fitted to everything.
everyone knows he doesnt love her, she doesnt either but still they went and got married. people say its because of her family. narrow minded people with absolutely no idea of the century we re at. i know because i get him. an eye contact was enough. its was always enough.
the saddest groom and bride ive ever seen.

Παράλληλες ψυχές

Και διερωτώμαι αν είναι ποτέ δυνατόν δυο ψυχές να περικλείουν τόση δύναμη μέσα τους όση χρειάζεται για να προκαλέσουν ρήξη στό χωροχρόνο, να διευρύνουν το χάσμα, να συγχρονίσουν δυο παράλληλους κόσμους, να νικήσουν όλους τους νόμους της φύσης, να πάψει να έχει σημασία ο χρόνος, δυο χώρες μια Κύπρο και μια Γαλλία να τις ξεκαρφώσουν από το χάρτη, να χωρέσουν σε μαύρες τρύπες, να ταξιδέψουν στο μέλλον και το παρελθόν, να κάνουν σύρραξη σε νέους γαλαξίες, να αρχίσουν ένα πόλεμο μεταξύ δύο διαφορετικών παράλληλων συμπάντων, να τον κερδίσουν και στο τέλος να μην μείνει τίποτα.

Back again

Back again to the mess I’ve left behind.
Το να μοιράζεις τη ζωή σου σε δυο χώρες είναι κουραστικό και δε σου κάνει καλό χάνεις τον εαυτό σου. Μπερδεύεσαι , παραληρείς ,απουσιάζεις. Όταν είμαι εδώ νιώθω ότι έκανα μεγάλο λάθος που έφυγα, χάνω τόσα πολλά από τη ζωή όλων αυτών που νοιάζομαι και με νοιάζονται , όλων όσων είναι εκεί, στην πατρίδα. Νιώθεις και είσαι μονή. Οι ένοχες σε πλημμυρίζουν για ακόμη μια φορά. Όταν δε πάρεις το τηλέφωνο για να επικοινωνήσεις με το σπίτι εκεί λες τι φαεινές ιδέες που έχω ώρες ώρες. Έφυγα από το σπίτι μου για να έρθω εδώ- να μορφωθώ.
Όταν όμως επιστρέφεις απροειδοποίητα , νιώθοντας μέσα σου ότι θα περάσεις τις καλύτερες στιγμές της ζωής σου εκεί, στην πατρίδα και το Πάσχα που τόσο αγαπάς θα γίνει και πάλι κάτι ιερό. Something to hold onto.
Εν μέρη οι προσδοκίες μου πραγματοποιήθηκαν. Πέρασα καλά. Βγήκα γύρισα μίλησα έκανα αλλαγές και κατέληξα. Το αίσθημα «δεν ανήκω πουθενά» ή «ανήκω εκεί που δεν είμαι» δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει. Ο διχασμός δεν πρόκειται να φύγει και θα είμαι πάντοτε «κάθε πέρσι και καλυτέρα». Αυτό ίσως θα μπορούσε να το εξηγήσει καλυτέρα ένας ειδικός αλλά σε τι θα ωφελούσε;
Έγινα γραφική αλλά θα το ξαναπώ. Πως κατάντησε έτσι η Κύπρος; Επιφανειακή εχθρική, ανυπόφορη να ζει κάνεις. Η υποκρισία έχει γίνει μέρος της ζωής μας όμως εγώ δεν μπορώ να το καταλάβω. Δε το χωρεί ο νους μου. Έχουν γίνει όλοι υπερόπτες, ξεχνούν ότι ανεβαίνει θα κατέβει και πάντοτε η προσγείωση είναι ανώμαλη. Απογοητεύτηκα πολύ όταν είδα ξανά πως έγιναν τα πράγματα, και ακόμα περισσότερο όταν κατάλαβα ότι δεν πρόκειται να αλλάξουν. Κάποτε ήταν όλα τόσο όμορφα κι απλά, τίποτα δε μας ένοιαζε. Πέρασαν όμως 19 χρόνια από τότε. Και η Γάλλια φαίνεται να έγινε ο καλύτερος τρόπος διαφυγής.

Η απλή καθημερινότητα

"Ένας μεταφραστής πρέπει να είναι πάντα ενημερωμένος για τα θέματα της επικαιρότητας."
"On ne traduit pas pour comprendre mais pour faire comprendre"
"Η γάτα σε sens semantique... Λεξικογραφήματα, σημήματα, problematique, Paradigmatique, |h|o|m|m|e|. Σύμφωνα με το λεξικό maitrice είναι η μήτρα. Παιδιά μπούρδες λέει ας πάμε παρακάτω."
"Πάω να κάνω ένα τσιγάρο και επιστρέφω, εντάξει; "
Ο καθηγητής που αναπολεί το παρελθόν και ζει μαζί με τις ημερομηνίες του σε ένα δικό του ρόδινο κόσμο.
Η καθηγήτρια που απαιτεί πολλά και με τρομάζει - μελέτη δέκα ώρες τη βδομάδα το λιγότερο.
Το βίαιο πρωινό ξύπνημα της Παρασκευής για να πας σ΄ ένα μάθημα όπου ο καθηγητής ζει σε μόνιμη κίνηση και μια αγχωτική κατάστηση και το λιγότερο που μπορείς να πάθεις είναι ένας γερός πονοκέφαλος. Κι αυτό στην καλύτερη των περιπτώσεων αφου συνήθως βγάνεις από το αμφιθέατρο με ζαλάδες, αναγούλες και κρίση πανικού για τις εξετάσεις. Ναι, το συνταγματικό δίκαιο μπορεί να τα προκαλέσει όλα αυτά.
"I don't know the level of your English and i'm not sure if she's dragging you with her. I'm afraid i'll have some surprises on your test."
"Britain doesn't have a Constitution, but it has many Constitutional Texts."
Κάπως έτσι περνούν οι μέρες μου. Από το ένα άγχος στο άλλο. Όσο πιο πολύ προσπαθώ να διαβάζω κάτι, να μάθω τους διαολεμένους χαρακτήρες των τελευταίων δυο βδομάδων, τόσο πιο πολύ μένω απαθής. Δεν κάνω απολύτως τίποτα. Όταν πιέζομαι αγχώνομαι, μπλοκάρω και σταματώ την προσπάθεια. Στην ψυχολογία, το να αναβάλεις αυτά που πρέπει να κάνεις για κάτι πιο ασήμαντο το λένε Σύνδρομο της Αναβολής.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι πως θα ήταν αν δεν είχα φύγει. Αν έμενα και συνέχιζα τη ζωή μου εκεί, σπίτι. Το μετανιώνω όμως αμέσως όταν βλέπω ακόμη μια αναπάντητη στο κινητό. Λέω μπράβο στον εαυτό μου γιατί έκανε το σωστό. . .

The Voice of Irrationality

Πάει καιρός που δεν έχω γράψει. Στέρεψα απο λόγια, απο ιδέες. Τα πάντα φαίνονται να κρατάνε μόνο μια στιγμή. Για λίγα δευτερόλεπτα, με μια ματιά ο κόσμος αλλάζει γίνεται ένα ωραίο μέρος να ζει κανείς. Για λίγα μόνο δευτερόλεπτα. Και ύστερα όλα επιστρέφουν και πάλι βίαια στη θέση τους. Η αίσθηση αισιοδοξίας χάνεται και μαζί της κι εγώ, να χάνω ένα κομμάτι του εαυτού μου. Ως πότε όμως; Πόσο θα κρατήσει αυτό;
Κάποτε ήμουν διαφορετική. Είχα στόχους, ελπίδες, όνειρα. Πίστευα. Τα χάνω κι αυτά σιγά σιγά μαζί με τα υπόλοιπα που φοβάμαι τόσο να παραδεχτώ.
Οι σκέψεις με το ζόρι συναντιούνται, αδυνατώ φαίνεται να τις συνδέσω μεταξύ τους. Έρχονται και φεύγουν τόσο γρήγορα, κι εγώ παραμένω στο κενό να τις περιμένω να επιστρέψουν πίσω όπως παλιά.
Με αυτή την κρυφή ελπίδα το γράφω αυτό. Ίσως όταν πιεστώ να γράψω θα αλλάξει κάτι. Θα αρχίζουν όλα να έρχονται στη θέση τους. Τα κομμάτια μου θα επιστρέψουν και θα φέρουν μαζί τους την αισιοδοξία. Το τίποτα θα εξαφανιστεί και θα έρθουν και πάλι τα συναισθήματα, η θέληση, τα όνειρα εκεί που ανήκουν.
Προσπάθησα να το κάνω αλλά βλέπεις το ΄χασα. Μαζί με άλλα πολλά.
Η ανάρτηση αυτή επιβεβαιώνει το όνομα του blog.
Voice of Irrationality. . .