Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Ο Άγνωστος

Η μέρα ξεκίνησε σαν όλες τις άλλες με μεγάλη απροθυμία να πάω πανεπιστήμιο. Μέσα σε δέκα λεπτά είχε γίνει ανυπόφορη. Λίγο η αϋπνία, λίγο ο καιρός, λίγο το ότι δεν μπορούσα να βρω αυτά που έψαχνα και λιγο η επιθυμια να επιστρεψω στην ομορφη πατρίδα κατάφεραν να με λυγίσουν. Ξεχάσα κάποια πράγματα σπίτι και αναγκαστικά να επιστρέψω σπίτι. Είχα ήδη αργήσει. Μέσα στο τραμ αποφάσισα πως θα ήταν εντάξει αν μια μέρα δεν πήγαινα. Μετά από μια βόλτα με τα υπέροχα μέσα μεταφοράς της Γαλλίας και πολύ κλάμα, βρήκα τυχαία μια φίλη που επέστρεφε στο σπίτι της. Όντας και οι δυο σε χάλια ψυχολογική κατάσταση είπαμε να πάμε σπίτι της. Στο δρόμο ένα ατύχημα με το τραμ μας άφησε να περιμένουμε για κανένα τέταρτο. Τότε ήταν που πρόσεξα τον Άγνωστο που με έβλεπε επίμονα. Μέχρι να ξεκινήσει το τραμ είχαμε ήδη ανταλλάξει κάποιες ματιές και μερικά χαμογελά. Κατέβηκα από το τραμ για το λεωφορείο και όλο αυτό τελείωσε. Τίποτα παραπάνω τίποτα λιγότερο. Ό,τι έπρεπε για να ξεφύγω από την κακή μου διάθεση.
Είναι πραγματικά απίστευτο πως μπορεί ένας άγνωστος, κάποιος που μάλλον δε θα ξαναδώ ποτέ κατάφερε να μου φτιαξει λίγο το κέφι. Ειδικά σε μια στιγμή που το χρειαζομουν τόσο.
Αυτές οι μικρές καθημερινές λεπτομέριες δίνουν χρώματα στη ζωή.
Τώρα για παράδειγμα, ακούω τα πόλος να κελαηδούν τόσο όμορφα και στο βάθος οι φωνές των παιδιών που παίζουν.
Επιτέλους λίγη ηρεμία...

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Η μέρα που φοβόμουν έχει φτάσει

Άλλαξες. Νιώθω ότι δεν σε ξέρω πια. Δεν σ´ αναγνωρίζω. Τί σου έχει συμβεί κει απομακρύνθηκες; Μπορείς να μου μιλήσεις για ότιδήποτε. Ποτέ δε θα σου γυρίσωτην πλάτη. Ξέρω ότι περνάς δύσκολα γί αυτό μην το βάζεις κάτω.
Ελπίζω μόνο να μην γίνεσαι σαν αυτούς. Αυτούς που πάντοτε αντιπαθόυσες, που έβρισκες χαζούς. Πιθανό. Η εφηβεία έχει πλέον φύγει μακρια. Η πραγματικότητα που ζεις τώρα έχει αρχίσει να ισοπεδώνει τα πάντα. Μήπως μως το πρόβλημα είμαι εγώ; Δεν ξέρω αν έχω αλλάξει πάντως εξακολουθώ να είμαι κοντά σου. Γιατί να με σπρωχνεις μακριά;

Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

Μεγαλώνει. . .

Σήμερα ήταν η πρώτη της μέρα στο σχολείο. Ήταν κατενθουσιασμένη. Μεγάλωσε και εξακολουθεί να μεγαλώνει. Σκέφτομαι όλα αυτά που θα ζήσει, αναρωτιέμαι πως θα εξελιχθεί. Εύχομαι μόνο να μην αλλάξει, να μην αποκτήσει κακές συνήθειες και να μην αφήσει τον εαυτό της να χαθεί σε αδιέξοδους δρόμους. Την αγαπώ τόσο πολύ και η αλήθεια είναι ότι κάθε μέρα την πεθυμώ ακόμα πιο πολύ, εύχομαι να ήμουν κοντά της, όπως ήμουνα σε όλη της ζωή. Θα ήθελα να ήμουνα κοντά της σήμερα, να μου πει πως πέρασε τη μέρα της.
Ξεκίνησε μια νέα περίοδος στη ζωούλα της. Εγώ πάντως θα είμαι κοντά της έστω και μακριά....

Κυριακή 15 Αυγούστου 2010

Η φαντασία μου φτίαχνει απίστευτες ιστορίες για να ικανοποιήσει αυτά που το μυαλό προστάζει। "Καπου το'χω ξαναδεί"। "Κάπου το'χω ξανακούσει"। "Κάτι μου θυμίζει"। Άλλοι το λένε déjà vu, εγώ το λέω υποσυνείδητο. Του αρέσει πολύ να παίζει μαζί μου, να ελέγχει το μυαλό μου, να με αφήνει αβοήθητη. Μου θυμίζει συνεχώς πως έχει μεγαλύτερη δύναμη απο εμένα. Δεν θέλει να ξεχνάς. Όμως, εγώ, παρόλο που γνωρίζω καταβάθος τη δυναμή του, το υποτιμώ συνεχώς, υποβαθμίζω την αξία του προκαλώντας το σε ολοένα και δυσκολότερα παιχνίδια που δεν μπορώ να κερδίσω. Δεν βρισκόμαστε όμως σε αντίπαλα στρατόπεδα. Είμαστε σύμμαχοι που εμπλέκονται σε πολλούς εμφυλίους - κάτι σαν Ελλάδα.
Σε πολλές περιπτώσεις με έχει βοηθήσει να απαλύνω τον πόνο, ν' αφήσω πίσω την πικρία, να ανασυγκροτηθώ και να βρω τον εαυτό μου μετά απο κάθε καταιγίδα και θα συνεχίσει να το κάνει.
Υπάρχει. Τον ξέρω. Τον είδα. Του μίλησα. Τον άγγιξα.
Δεν τον πλησίασα. Δεν τον γνώρισα. Δεν ήρθα κοντά του.
Φόβος, δειλία, ανασφάλεια. 'Εννοιες που σε κρατάνε πίσω, ασφαλή. Δεν ήταν εγωισμός, ήταν αδυναμία. Τώρα πια το βλεπω καθαρά. Κι όμως, ακόμα και τώρα το ίδιο θα έκανα. Πάντα το ίδιο κάνω. 'Ιδιες περιπτώσεις, διαφορετικές καταστάσεις, λιγότερα συναισθήματα. Μην αφήσεις τον εαυτό σου να εκτεθεί, να αισθανθεί, να νιώσει, να ζήσει.
Άσε το υποσυνείδητό σου να δημιουργήσει τις καταστάσεις που σε βολεύουν και όλα θα εξελιχθούν όπως τα θες. Τελικά, η φαντασία κάνει καλά τη δουλειά της. Κοίτα που έχουμε φτάσει. Κοίτα! Τα κατάφερες και πάλι. Σώα και αβλαβής!

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

writing

For years i've had the need to write. Write about me, write about people, write about my beliefs, my disapprovals. Write about everything in general. It doesn't really matter if someone ever reads them or even if i get a king of credit. All that matters is that i've finally started. I have tried to write a couple of times in the past but i never seemed to work out. Now that i am away and alone i find it a good way of expressing myself and hopefully evolve the way endless thoughts cross my mind.

i am not sure if i will continue to write but i will definitely try.