Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

Η απλή καθημερινότητα

"Ένας μεταφραστής πρέπει να είναι πάντα ενημερωμένος για τα θέματα της επικαιρότητας."
"On ne traduit pas pour comprendre mais pour faire comprendre"
"Η γάτα σε sens semantique... Λεξικογραφήματα, σημήματα, problematique, Paradigmatique, |h|o|m|m|e|. Σύμφωνα με το λεξικό maitrice είναι η μήτρα. Παιδιά μπούρδες λέει ας πάμε παρακάτω."
"Πάω να κάνω ένα τσιγάρο και επιστρέφω, εντάξει; "
Ο καθηγητής που αναπολεί το παρελθόν και ζει μαζί με τις ημερομηνίες του σε ένα δικό του ρόδινο κόσμο.
Η καθηγήτρια που απαιτεί πολλά και με τρομάζει - μελέτη δέκα ώρες τη βδομάδα το λιγότερο.
Το βίαιο πρωινό ξύπνημα της Παρασκευής για να πας σ΄ ένα μάθημα όπου ο καθηγητής ζει σε μόνιμη κίνηση και μια αγχωτική κατάστηση και το λιγότερο που μπορείς να πάθεις είναι ένας γερός πονοκέφαλος. Κι αυτό στην καλύτερη των περιπτώσεων αφου συνήθως βγάνεις από το αμφιθέατρο με ζαλάδες, αναγούλες και κρίση πανικού για τις εξετάσεις. Ναι, το συνταγματικό δίκαιο μπορεί να τα προκαλέσει όλα αυτά.
"I don't know the level of your English and i'm not sure if she's dragging you with her. I'm afraid i'll have some surprises on your test."
"Britain doesn't have a Constitution, but it has many Constitutional Texts."
Κάπως έτσι περνούν οι μέρες μου. Από το ένα άγχος στο άλλο. Όσο πιο πολύ προσπαθώ να διαβάζω κάτι, να μάθω τους διαολεμένους χαρακτήρες των τελευταίων δυο βδομάδων, τόσο πιο πολύ μένω απαθής. Δεν κάνω απολύτως τίποτα. Όταν πιέζομαι αγχώνομαι, μπλοκάρω και σταματώ την προσπάθεια. Στην ψυχολογία, το να αναβάλεις αυτά που πρέπει να κάνεις για κάτι πιο ασήμαντο το λένε Σύνδρομο της Αναβολής.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι πως θα ήταν αν δεν είχα φύγει. Αν έμενα και συνέχιζα τη ζωή μου εκεί, σπίτι. Το μετανιώνω όμως αμέσως όταν βλέπω ακόμη μια αναπάντητη στο κινητό. Λέω μπράβο στον εαυτό μου γιατί έκανε το σωστό. . .

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

The Voice of Irrationality

Πάει καιρός που δεν έχω γράψει. Στέρεψα απο λόγια, απο ιδέες. Τα πάντα φαίνονται να κρατάνε μόνο μια στιγμή. Για λίγα δευτερόλεπτα, με μια ματιά ο κόσμος αλλάζει γίνεται ένα ωραίο μέρος να ζει κανείς. Για λίγα μόνο δευτερόλεπτα. Και ύστερα όλα επιστρέφουν και πάλι βίαια στη θέση τους. Η αίσθηση αισιοδοξίας χάνεται και μαζί της κι εγώ, να χάνω ένα κομμάτι του εαυτού μου. Ως πότε όμως; Πόσο θα κρατήσει αυτό;
Κάποτε ήμουν διαφορετική. Είχα στόχους, ελπίδες, όνειρα. Πίστευα. Τα χάνω κι αυτά σιγά σιγά μαζί με τα υπόλοιπα που φοβάμαι τόσο να παραδεχτώ.
Οι σκέψεις με το ζόρι συναντιούνται, αδυνατώ φαίνεται να τις συνδέσω μεταξύ τους. Έρχονται και φεύγουν τόσο γρήγορα, κι εγώ παραμένω στο κενό να τις περιμένω να επιστρέψουν πίσω όπως παλιά.
Με αυτή την κρυφή ελπίδα το γράφω αυτό. Ίσως όταν πιεστώ να γράψω θα αλλάξει κάτι. Θα αρχίζουν όλα να έρχονται στη θέση τους. Τα κομμάτια μου θα επιστρέψουν και θα φέρουν μαζί τους την αισιοδοξία. Το τίποτα θα εξαφανιστεί και θα έρθουν και πάλι τα συναισθήματα, η θέληση, τα όνειρα εκεί που ανήκουν.
Προσπάθησα να το κάνω αλλά βλέπεις το ΄χασα. Μαζί με άλλα πολλά.
Η ανάρτηση αυτή επιβεβαιώνει το όνομα του blog.
Voice of Irrationality. . .