Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Ο Άγνωστος

Η μέρα ξεκίνησε σαν όλες τις άλλες με μεγάλη απροθυμία να πάω πανεπιστήμιο. Μέσα σε δέκα λεπτά είχε γίνει ανυπόφορη. Λίγο η αϋπνία, λίγο ο καιρός, λίγο το ότι δεν μπορούσα να βρω αυτά που έψαχνα και λιγο η επιθυμια να επιστρεψω στην ομορφη πατρίδα κατάφεραν να με λυγίσουν. Ξεχάσα κάποια πράγματα σπίτι και αναγκαστικά να επιστρέψω σπίτι. Είχα ήδη αργήσει. Μέσα στο τραμ αποφάσισα πως θα ήταν εντάξει αν μια μέρα δεν πήγαινα. Μετά από μια βόλτα με τα υπέροχα μέσα μεταφοράς της Γαλλίας και πολύ κλάμα, βρήκα τυχαία μια φίλη που επέστρεφε στο σπίτι της. Όντας και οι δυο σε χάλια ψυχολογική κατάσταση είπαμε να πάμε σπίτι της. Στο δρόμο ένα ατύχημα με το τραμ μας άφησε να περιμένουμε για κανένα τέταρτο. Τότε ήταν που πρόσεξα τον Άγνωστο που με έβλεπε επίμονα. Μέχρι να ξεκινήσει το τραμ είχαμε ήδη ανταλλάξει κάποιες ματιές και μερικά χαμογελά. Κατέβηκα από το τραμ για το λεωφορείο και όλο αυτό τελείωσε. Τίποτα παραπάνω τίποτα λιγότερο. Ό,τι έπρεπε για να ξεφύγω από την κακή μου διάθεση.
Είναι πραγματικά απίστευτο πως μπορεί ένας άγνωστος, κάποιος που μάλλον δε θα ξαναδώ ποτέ κατάφερε να μου φτιαξει λίγο το κέφι. Ειδικά σε μια στιγμή που το χρειαζομουν τόσο.
Αυτές οι μικρές καθημερινές λεπτομέριες δίνουν χρώματα στη ζωή.
Τώρα για παράδειγμα, ακούω τα πόλος να κελαηδούν τόσο όμορφα και στο βάθος οι φωνές των παιδιών που παίζουν.
Επιτέλους λίγη ηρεμία...

1 σχόλιο: