Η αρχή του τέλους

Εβδομάδα τέσσερα.

Αλήθεια μου πήρε τέσσερις βδομάδες; 

Επιστροφή. Ένα καλοκαίρι περίεργο το οποίο με ανάγκασε να κάνω πράγματα για πρώτη φορά. Ένα καλοκαίρι που αντικατόπτρισε για πρώτη φορά το πως θα μπορούσε να είναι η μονιμότητα. Μαύρισα πολύ για πρώτη φορά, ένιωσα τόσο κοντά στο θάνατο, κατάφερα να εξοικειωθώ (σχεδόν) με τα νοσοκομεία. Πραγματικά ένα περίεργο καλοκαίρι.

Και ξαφνικά, ήρθε η μέρα που θα επιβιβαζόμουν στο αεροπλάνο. Ξανά. Έγιναν όλα τόσο μηχανικά, λες και αυτό κάνω από μικρή. Άσχημο πράγμα η συνήθεια. Κάποτε όταν έμπαινα στο αεροπλάνο προσπαθούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου και να κρατήσω τον πανικό μακριά. Πάνε αυτά.

Όταν δε έφτασα «σπίτι» ήταν σαν να μην έφυγα ποτέ. Λες και οι τρεις μήνες που ήμουν μακριά ήταν απλά ένα όνειρο που έπρεπε να τελειώσει. Όλα είναι τα ίδια. Η ίδια θέα από το παράθυρο, ο ίδιος αδιάφορος κόσμος στο δρόμο, το ίδιο σπίτι. Εκτός από την καινούργια τζελατερία με σπιτικό ιταλικό παγωτό και τις αλλαγές στο ρόστερ του μάστερ, τα υπόλοιπα έμειναν στο περίπου στάσιμα.

Λίγοι μήνες μείνανε. Τέσσερις κατ’ ακρίβεια. Όταν σκέφτομαι ότι φτάνει το τέλος νιώθω νοσταλγία. Νοσταλγία για τα χρόνια που πέρασα εδώ, για όλα αυτά που έμαθα, ένιωσα κι έπαθα. Όλα όσα μετέτρεψαν το φοβισμένο δεκαεφτάχρονο σε ένα ενήλικα που έχει τα εφόδια και τις πιθανότητες να γίνει μια καλή επαγγελματίας. Γιατί δουλειά υπάρχει.

Sans aucun pretexte

Τίποτα δεν ξεπερνάει τη μαγεία του χαρτιού, τον τρόπο με τον οποίο με τον οποίο κουνάς τον καρπό σου, τους βολβούς ακολουθώντας την πορεία του χρώματος κάθως απλώνεται και γεμίζει το άδειο. Δε λέω, ωραίος και ο υπολογιστής αλλά τί εικόνες μπορεί να σου φέρει ακριβώς εκτός από την οθόνη και ίσως και κανένα τσιγάρο; 
Αυτή είναι και η ομορφία του να γράφεις. Το γέμισμα του άδειου, η δημιουργία εικόνων, το διάβασμα συναισθημάτων, το άγγιγμα, η μυρωδιά. 

Θέλω πάρα πολύ να βγω έξω, να πάω σε μια καφετέρια, κάτω από τον ήλιο, με ένα τετράδιο και ένα μολύβι, τα τσιγάρα και την έμπνευση, να καθίσω σ' ένα τραπεζάκι μόνη και να γράψω. Βέβαια, αυτός ο προγραμματισμός με τρομάζει. τι δηλαδή, θα κανονίσω να πάω κάπου για να το κάνω αποκλειστικά αυτό; Αυτό δε γίνεται, δε βγαίνει από μόνο του. Έλα όμως που το θέλω. 

Ένας χρόνος και κάτι

Τόσος πολύς καιρός έχει περάσει και εγώ μια απ΄ τα ίδια. Μιλάω για την συγκεκριμένη παράνοια που πότε δε λέει να φύγει μακριά. Βόλτες κάνει και γυρίζει. Απόψε είναι και πάλι εδώ κι εγώ αγκαλιά με τον υπολογιστή και δίπλα μια φωτιά και ένα νερό να με προσέχουν και μουσική να με συντροφεύει (μάλλον από φόβο να μη μείνω μόνη στην ησυχία).

Ένας χρόνος έχει περάσει και έχουν έρθει τα πάνω κάτω στη ζωή μου. Έχασα τον έλεγχο και τον ανέκτησα αμέτρητες φορές. Πέρασα χίλιες και μία παρανοϊκές καταθλίψεις, γέλασα, θύμωσα και πάνω απ΄ όλα έκλαψα. Όντως έκλαψα πολύ την τελευταία χρονιά και το ειρωνικό, γιατί δεν έχω άλλη λέξη να το περιγράψω, είναι ότι το χάρηκα. Το χάρηκα πολύ. Ήταν κάτι που μου είχε λείψει πάρα πολύ.

Και μετά από ένα χρόνο, με βαμμένο για κάποιο λόγο νύχι, αποφάσισα να επιστρέψω. Έλπίζοντας συχνότερα από τις πάμπολλες άλλες φορές που έχω πει το ίδιο πράγμα.

Λόγος να χαλάσω την παράδοση δεν υπαρχεί για αυτό γράφω και πάλι για την σταθερή των τελευταίων έξι περίπου χρόνων. Το σημείο αναφοράς, το πρώτυπο, την έμπνευση, το κάτι άλλο.

Είμαστε, η σταθερή και εγώ, σε σημείο τριβής.

Στο χείλος του γκρεμού κι ας μη το παραδέχομαι. Μια ειλικρίνεια που σκοτώνει και ένα σωρό άλλα που κρύβονται, που παραμένουν άγνωστα και που δεν ξέρω αν θέλω να τα μάθω. Υπάρχουν πράγματα που με προβληματίζουν, πράγματα που με τρομάζουν και με αγχώνουν (ίσως αυτό να ευθύνεται για τους πόνους των τελευταίων ημερών, ίσως πάλι να υπερβάλω).

Η γραφομηχανή που εκσυγχρονίζεται και γίνεται ένα με το σήμερα. Μια γραφομηχανή που ήταν από πάντα κλασσική και δεν έλεγε να αλλάξει για τίποτα και για κανέναν. Εξακολουθώ να έχω στο νου αυτά που έμαθα στην αρχή. Αυτά που έβγαλε έξω και  τα μοιράστηκε με μια παρανοϊκή. Εξιστορούσε ιστορίες, εξηγούσε φυσικά και μη φαινόμενα, μάθαινε μουσική, έγραφε, έψαχνε και ψαχνότανε. Δεν έμενε ποτέ στάσιμη και ήταν πάντα περίεργη να μάθει τα πάντα. Είχε πάντα δίκαιο, είχε μυαλό και δεν το φημιζόταν. Ήταν ταπεινή, ήρεμη και ανώτερη. Αρνιότανε να πάρει μέρος στα φιάσκα που γίνονταν γύρω της και χάραζε τη δική της πορεία.

Από πάντα μια σχέση μαθητή-δασκάλου, σεβασμού και αγάπης, άλλαξε χίλιες φορές περιβάλλον και όμως εξακολουθεί να είναι εδώ. Άλλαξε δεδομένα και δεν πτοήθηκε, δέχτηκε αμέτρητα βλήματα από τους πολέμους που έζησε και δεν πέθανε. Είναι ζωντανή και θα παραμείνει. Θα παραμείνει αν εγώ την κρατήσω. Είναι κάτι που δεν μπορώ να σκεφτώ να μην έχω, έστω κι αν δεν το έχω πραγματικά. Είναι μια σχέση παράξενη, ιδιόρρυθμη.

Η γραφομηχανή παίρνει σάρκα και οστά και αποκτά τη δική της βούληση. Απορρίπτει σιγά-σιγά τις αρχές που αποφάσισε να έχει στα νεότερα της χρόνια και υιοθετεί νέο τρόπο ζωής, ταξιδεύει και αλλάζει τρόπο σκέψης. Κι όλα αυτά με ρυθμό σταθερό, για αυτήν. Για μένα ραγδαίο.

Κι όλα αυτά για να κάνω τον εαυτό μου να παλέψει. Για να μη φύγει μακριά η δική μου γραφομηχανή. 

"Είμαστε καλά. Θα γίνουμε εμείς, κι όλα θα πάνε μια χαρά. 

να θυμάσαι όμως να μην φύγεις. "

Ήταν εύκολο να το πω, να το αποδεχτώ, να το γράψω. Κι όμως ήταν τόσο δύσκολο να το μοιραστώ, να το βγάλω προς τα έξω. Εξακολουθεί να είναι δύσκολο. Πολυ περισσότερο τώρα, τώρα που τα πυρά έχουν αυξηθεί κατά πολύ.

Στη μέση ενός εμφύλιου πόσοι μπορεί να είναι οι επιζώντες; Μέχρι πότε θα αντέξουν;

Το Κουτί της Πανδώρας

Είναι που λες το κουτί της Πανδώρας, το θυμάσαι είμαι σίγουρη. Αυτό το κουτί λοιπόν, της Πανδώρας, μας το ´χουνε δώσει εμάς να το φυλάμε. γιατί όμως δεν ξέρω. Αποφασίσαμε από κοινού να το βάλουμε πάνω στο σχοινί που μοιραζόμαστε. Ένα σχοινί που το θυμάμαι πάντα τεντωμένο. Είπαμε θα το βάλουμε στη μέση γιατί πάνω απ´ όλα είμαστε δίκαιοι. Κρατάμε το σχοινί από τις δυο του άκρες και το προσέχουμε σαν παιδί. Θυμάσαι που μου είπες ότι θα ´θελες να κάνεις πολλά παιδιά μια μέρα; Μου είπες πόσα και γέλασα. 

Από τότε που μας έδωσαν όμως, το κουτί της Πανδώρας δυσκολεύεται λίγο η επικοινωνία. Λιγουλάκι όμως. Ίσως δεν πιάνει σήμα, είμαστε και ψηλά. Ίσως να είναι και ο όγκος που κάνει παρεμβολές. Δεν έχει σημασία όμως γιατί εμείς προχωράμε. 

Δύο νέοι να παλεύουνε να βρούνε άκρη. Οδηγίες δεν μας έδωσε ποτέ κανείς. Κανείς δεν μας είπε τους κανόνες κι ας είναι αόρατοι. 

Τραβάω εγώ το σχοινί προς το μέρος μου αναγκάζεσαι να κάνεις ένα βήμα μπροστά, ένα μόνο γιατί είμαστε ψηλά.  Το κουτί, το δικό μας κουτί, κουνιέται και είναι έτοιμο να πέσει. Μας είπανε όμως ότι δεν πρέπει να πέσει. Εμείς το βάλαμε στη μέση ενός σχοινιού και στεκόμαστε στις οροφές δυο ουρανοξύστων. Τι ειρωνεία. Περνιόμαστε και για έξυπνοι. 

Τι θα γίνει άραγε όταν αρχίσεις να ανεβαίνεις; Δεν το ξέρεις εσύ ακόμα όμως εγώ είμαι σίγουρη. Φαίνεται ο άνθρωπος με μέλλον. Και, τι θα γίνει όταν εγώ αρχίσω να κατεβαίνω; Είμαι και γι' αυτό σίγουρη τα ψηλά δεν κάνουν για μένα μου είναι πολύ. 

Το κουτί της Πανδώρας. Η περιέργεια να το ανοίξουμε. Ο φόβος να τα χάσουμε όλα. Είπαμε να μην το ανοίξουμε κι ο πειρασμός μεγάλος. 

Όμως εμείς εκεί ατρόμητοι, γενναίοι θαρραλέοι  πήραμε το ρόλο μας στα σοβαρά. Γι' αυτό και είπαμε πως το κουτί της Πανδώρας θα παραμείνει κλειστό. Μέχρι νεοτέρας. Ώσπου να έρθουν να το παραλάβουν. Συνηθίσαμε να το 'χουμε εκεί στη μέση. Του δίνει ένα κάτι, μια γεύση.  Είμαστε καλά. Θα γίνουμε εμείς, κι όλα θα πάνε μια χαρά. 

να θυμάσαι όμως να μην φύγεις. 

Tο γυαλί

Εσύ δεν έχεις πληγές, είσαι γυαλί ακέραιο.

Εσύ δεν έχεις σπάσει, είσαι γυαλί ακέραιο.

Εσύ δεν έχεις νιώσει, είσαι γυαλί ακέραιο.

Εσύ δεν έχεις αγαπήσει, είσαι γυαλί ακέραιο.

Αυτή την εντύπωση σου δείχνει κι όμως δεν είναι έτσι. Ξέρει, βλέπεις, να το κρύβει.

Όσο και να θες,

Πίσω δεν μπορείς τη ζωή σου να την πάρεις.

Ζήσε όση απομείνει.

Η ζωή δεν είναι γυαλί ακέραιο.

Η ζωή σπάει, γίνεται θρύψαλα.

Μικρά ασυμμάζευτα κομματάκια.

Και ξαφνικά, εκεί που δεν το περιμένεις

Όλα διορθώνονται,

Όλα μπαίνουν στη θέση τους,

Και το γυαλί γίνεται ξανά ακέραιο. 

le vide

έλεγα φύγε μακριά απο μένα. τρέξε να σωθείς. καταστρέφω ότι καλο βρίσκεται δίπλα μου. δεν καταλαμβαίνω τι πρέπει να μείνει και τι πρέπει να φύγει μακριά. 

μου λείπει εκείνο το καλοκαίρι. εκείνο που ήταν μέσα στη μαυρίλα αλλά είχε έρθει πιο κοντά μου εκείνος. δεν μπορώ να δω τίποτα ξεκαθαρα πλέον οι στόχοι και οι επιθυμίες θόλωσαν. έμεινε μόνο το λάθος που έπρεπε να μην κάνω. το μόνο λάθος. το μόνο. κι όμως έγω πήγα και το κανα. 

είναι που αυτά τα πρέπει μου τη δίνουν δεν κάνουν για μένα. 

πνίγομαι. θέλω να σταματήσουν όλα. να πάω πισω 20 χρόνια και να σταματήσω τη γέννηση μου. θα ήταν καλύτερα για όλους. ειδικά γι αυτόν. 

τι με άλλαξε τόσο σε τρία χρόνια; δεν με αναγνωρίζω πλέον. το κενό ειναι αυτό που μου αξίζει πλέον. 

boy + girl + no love = marriage

its none of my business but i care
i wish i didnt. i wish i could let go of it but i cant.
he was the one who chased me he was the one who made me care he was the one who caused all that confusion
and five fucking years later im still there thinking and wondering unable to let it go
im stupid i know but god knows how much ive tried. its just not happening
i know he s not the most good looking guy but he has that something. the player thing.
every time i see him its like im going back in time. back to those days of hanging out with everybody and being around people wasnt that annoying.
those days were pretty much careless and the "i dont fucking care" fitted to everything.
everyone knows he doesnt love her, she doesnt either but still they went and got married. people say its because of her family. narrow minded people with absolutely no idea of the century we re at. i know because i get him. an eye contact was enough. its was always enough.
the saddest groom and bride ive ever seen.