Ένας χρόνος και κάτι

Τόσος πολύς καιρός έχει περάσει και εγώ μια απ΄ τα ίδια. Μιλάω για την συγκεκριμένη παράνοια που πότε δε λέει να φύγει μακριά. Βόλτες κάνει και γυρίζει. Απόψε είναι και πάλι εδώ κι εγώ αγκαλιά με τον υπολογιστή και δίπλα μια φωτιά και ένα νερό να με προσέχουν και μουσική να με συντροφεύει (μάλλον από φόβο να μη μείνω μόνη στην ησυχία).

Ένας χρόνος έχει περάσει και έχουν έρθει τα πάνω κάτω στη ζωή μου. Έχασα τον έλεγχο και τον ανέκτησα αμέτρητες φορές. Πέρασα χίλιες και μία παρανοϊκές καταθλίψεις, γέλασα, θύμωσα και πάνω απ΄ όλα έκλαψα. Όντως έκλαψα πολύ την τελευταία χρονιά και το ειρωνικό, γιατί δεν έχω άλλη λέξη να το περιγράψω, είναι ότι το χάρηκα. Το χάρηκα πολύ. Ήταν κάτι που μου είχε λείψει πάρα πολύ.

Και μετά από ένα χρόνο, με βαμμένο για κάποιο λόγο νύχι, αποφάσισα να επιστρέψω. Έλπίζοντας συχνότερα από τις πάμπολλες άλλες φορές που έχω πει το ίδιο πράγμα.

Λόγος να χαλάσω την παράδοση δεν υπαρχεί για αυτό γράφω και πάλι για την σταθερή των τελευταίων έξι περίπου χρόνων. Το σημείο αναφοράς, το πρώτυπο, την έμπνευση, το κάτι άλλο.

Είμαστε, η σταθερή και εγώ, σε σημείο τριβής.

Στο χείλος του γκρεμού κι ας μη το παραδέχομαι. Μια ειλικρίνεια που σκοτώνει και ένα σωρό άλλα που κρύβονται, που παραμένουν άγνωστα και που δεν ξέρω αν θέλω να τα μάθω. Υπάρχουν πράγματα που με προβληματίζουν, πράγματα που με τρομάζουν και με αγχώνουν (ίσως αυτό να ευθύνεται για τους πόνους των τελευταίων ημερών, ίσως πάλι να υπερβάλω).

Η γραφομηχανή που εκσυγχρονίζεται και γίνεται ένα με το σήμερα. Μια γραφομηχανή που ήταν από πάντα κλασσική και δεν έλεγε να αλλάξει για τίποτα και για κανέναν. Εξακολουθώ να έχω στο νου αυτά που έμαθα στην αρχή. Αυτά που έβγαλε έξω και  τα μοιράστηκε με μια παρανοϊκή. Εξιστορούσε ιστορίες, εξηγούσε φυσικά και μη φαινόμενα, μάθαινε μουσική, έγραφε, έψαχνε και ψαχνότανε. Δεν έμενε ποτέ στάσιμη και ήταν πάντα περίεργη να μάθει τα πάντα. Είχε πάντα δίκαιο, είχε μυαλό και δεν το φημιζόταν. Ήταν ταπεινή, ήρεμη και ανώτερη. Αρνιότανε να πάρει μέρος στα φιάσκα που γίνονταν γύρω της και χάραζε τη δική της πορεία.

Από πάντα μια σχέση μαθητή-δασκάλου, σεβασμού και αγάπης, άλλαξε χίλιες φορές περιβάλλον και όμως εξακολουθεί να είναι εδώ. Άλλαξε δεδομένα και δεν πτοήθηκε, δέχτηκε αμέτρητα βλήματα από τους πολέμους που έζησε και δεν πέθανε. Είναι ζωντανή και θα παραμείνει. Θα παραμείνει αν εγώ την κρατήσω. Είναι κάτι που δεν μπορώ να σκεφτώ να μην έχω, έστω κι αν δεν το έχω πραγματικά. Είναι μια σχέση παράξενη, ιδιόρρυθμη.

Η γραφομηχανή παίρνει σάρκα και οστά και αποκτά τη δική της βούληση. Απορρίπτει σιγά-σιγά τις αρχές που αποφάσισε να έχει στα νεότερα της χρόνια και υιοθετεί νέο τρόπο ζωής, ταξιδεύει και αλλάζει τρόπο σκέψης. Κι όλα αυτά με ρυθμό σταθερό, για αυτήν. Για μένα ραγδαίο.

Κι όλα αυτά για να κάνω τον εαυτό μου να παλέψει. Για να μη φύγει μακριά η δική μου γραφομηχανή. 

"Είμαστε καλά. Θα γίνουμε εμείς, κι όλα θα πάνε μια χαρά. 

να θυμάσαι όμως να μην φύγεις. "

Ήταν εύκολο να το πω, να το αποδεχτώ, να το γράψω. Κι όμως ήταν τόσο δύσκολο να το μοιραστώ, να το βγάλω προς τα έξω. Εξακολουθεί να είναι δύσκολο. Πολυ περισσότερο τώρα, τώρα που τα πυρά έχουν αυξηθεί κατά πολύ.

Στη μέση ενός εμφύλιου πόσοι μπορεί να είναι οι επιζώντες; Μέχρι πότε θα αντέξουν;