Η αρχή του τέλους

Εβδομάδα τέσσερα.

Αλήθεια μου πήρε τέσσερις βδομάδες; 

Επιστροφή. Ένα καλοκαίρι περίεργο το οποίο με ανάγκασε να κάνω πράγματα για πρώτη φορά. Ένα καλοκαίρι που αντικατόπτρισε για πρώτη φορά το πως θα μπορούσε να είναι η μονιμότητα. Μαύρισα πολύ για πρώτη φορά, ένιωσα τόσο κοντά στο θάνατο, κατάφερα να εξοικειωθώ (σχεδόν) με τα νοσοκομεία. Πραγματικά ένα περίεργο καλοκαίρι.

Και ξαφνικά, ήρθε η μέρα που θα επιβιβαζόμουν στο αεροπλάνο. Ξανά. Έγιναν όλα τόσο μηχανικά, λες και αυτό κάνω από μικρή. Άσχημο πράγμα η συνήθεια. Κάποτε όταν έμπαινα στο αεροπλάνο προσπαθούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου και να κρατήσω τον πανικό μακριά. Πάνε αυτά.

Όταν δε έφτασα «σπίτι» ήταν σαν να μην έφυγα ποτέ. Λες και οι τρεις μήνες που ήμουν μακριά ήταν απλά ένα όνειρο που έπρεπε να τελειώσει. Όλα είναι τα ίδια. Η ίδια θέα από το παράθυρο, ο ίδιος αδιάφορος κόσμος στο δρόμο, το ίδιο σπίτι. Εκτός από την καινούργια τζελατερία με σπιτικό ιταλικό παγωτό και τις αλλαγές στο ρόστερ του μάστερ, τα υπόλοιπα έμειναν στο περίπου στάσιμα.

Λίγοι μήνες μείνανε. Τέσσερις κατ’ ακρίβεια. Όταν σκέφτομαι ότι φτάνει το τέλος νιώθω νοσταλγία. Νοσταλγία για τα χρόνια που πέρασα εδώ, για όλα αυτά που έμαθα, ένιωσα κι έπαθα. Όλα όσα μετέτρεψαν το φοβισμένο δεκαεφτάχρονο σε ένα ενήλικα που έχει τα εφόδια και τις πιθανότητες να γίνει μια καλή επαγγελματίας. Γιατί δουλειά υπάρχει.