Ένας χρόνος και κάτι

Τόσος πολύς καιρός έχει περάσει και εγώ μια απ΄ τα ίδια. Μιλάω για την συγκεκριμένη παράνοια που πότε δε λέει να φύγει μακριά. Βόλτες κάνει και γυρίζει. Απόψε είναι και πάλι εδώ κι εγώ αγκαλιά με τον υπολογιστή και δίπλα μια φωτιά και ένα νερό να με προσέχουν και μουσική να με συντροφεύει (μάλλον από φόβο να μη μείνω μόνη στην ησυχία).

Ένας χρόνος έχει περάσει και έχουν έρθει τα πάνω κάτω στη ζωή μου. Έχασα τον έλεγχο και τον ανέκτησα αμέτρητες φορές. Πέρασα χίλιες και μία παρανοϊκές καταθλίψεις, γέλασα, θύμωσα και πάνω απ΄ όλα έκλαψα. Όντως έκλαψα πολύ την τελευταία χρονιά και το ειρωνικό, γιατί δεν έχω άλλη λέξη να το περιγράψω, είναι ότι το χάρηκα. Το χάρηκα πολύ. Ήταν κάτι που μου είχε λείψει πάρα πολύ.

Και μετά από ένα χρόνο, με βαμμένο για κάποιο λόγο νύχι, αποφάσισα να επιστρέψω. Έλπίζοντας συχνότερα από τις πάμπολλες άλλες φορές που έχω πει το ίδιο πράγμα.

Λόγος να χαλάσω την παράδοση δεν υπαρχεί για αυτό γράφω και πάλι για την σταθερή των τελευταίων έξι περίπου χρόνων. Το σημείο αναφοράς, το πρώτυπο, την έμπνευση, το κάτι άλλο.

Είμαστε, η σταθερή και εγώ, σε σημείο τριβής.

Στο χείλος του γκρεμού κι ας μη το παραδέχομαι. Μια ειλικρίνεια που σκοτώνει και ένα σωρό άλλα που κρύβονται, που παραμένουν άγνωστα και που δεν ξέρω αν θέλω να τα μάθω. Υπάρχουν πράγματα που με προβληματίζουν, πράγματα που με τρομάζουν και με αγχώνουν (ίσως αυτό να ευθύνεται για τους πόνους των τελευταίων ημερών, ίσως πάλι να υπερβάλω).

Η γραφομηχανή που εκσυγχρονίζεται και γίνεται ένα με το σήμερα. Μια γραφομηχανή που ήταν από πάντα κλασσική και δεν έλεγε να αλλάξει για τίποτα και για κανέναν. Εξακολουθώ να έχω στο νου αυτά που έμαθα στην αρχή. Αυτά που έβγαλε έξω και  τα μοιράστηκε με μια παρανοϊκή. Εξιστορούσε ιστορίες, εξηγούσε φυσικά και μη φαινόμενα, μάθαινε μουσική, έγραφε, έψαχνε και ψαχνότανε. Δεν έμενε ποτέ στάσιμη και ήταν πάντα περίεργη να μάθει τα πάντα. Είχε πάντα δίκαιο, είχε μυαλό και δεν το φημιζόταν. Ήταν ταπεινή, ήρεμη και ανώτερη. Αρνιότανε να πάρει μέρος στα φιάσκα που γίνονταν γύρω της και χάραζε τη δική της πορεία.

Από πάντα μια σχέση μαθητή-δασκάλου, σεβασμού και αγάπης, άλλαξε χίλιες φορές περιβάλλον και όμως εξακολουθεί να είναι εδώ. Άλλαξε δεδομένα και δεν πτοήθηκε, δέχτηκε αμέτρητα βλήματα από τους πολέμους που έζησε και δεν πέθανε. Είναι ζωντανή και θα παραμείνει. Θα παραμείνει αν εγώ την κρατήσω. Είναι κάτι που δεν μπορώ να σκεφτώ να μην έχω, έστω κι αν δεν το έχω πραγματικά. Είναι μια σχέση παράξενη, ιδιόρρυθμη.

Η γραφομηχανή παίρνει σάρκα και οστά και αποκτά τη δική της βούληση. Απορρίπτει σιγά-σιγά τις αρχές που αποφάσισε να έχει στα νεότερα της χρόνια και υιοθετεί νέο τρόπο ζωής, ταξιδεύει και αλλάζει τρόπο σκέψης. Κι όλα αυτά με ρυθμό σταθερό, για αυτήν. Για μένα ραγδαίο.

Κι όλα αυτά για να κάνω τον εαυτό μου να παλέψει. Για να μη φύγει μακριά η δική μου γραφομηχανή. 

"Είμαστε καλά. Θα γίνουμε εμείς, κι όλα θα πάνε μια χαρά. 

να θυμάσαι όμως να μην φύγεις. "

Ήταν εύκολο να το πω, να το αποδεχτώ, να το γράψω. Κι όμως ήταν τόσο δύσκολο να το μοιραστώ, να το βγάλω προς τα έξω. Εξακολουθεί να είναι δύσκολο. Πολυ περισσότερο τώρα, τώρα που τα πυρά έχουν αυξηθεί κατά πολύ.

Στη μέση ενός εμφύλιου πόσοι μπορεί να είναι οι επιζώντες; Μέχρι πότε θα αντέξουν;

Το Κουτί της Πανδώρας

Είναι που λες το κουτί της Πανδώρας, το θυμάσαι είμαι σίγουρη. Αυτό το κουτί λοιπόν, της Πανδώρας, μας το ´χουνε δώσει εμάς να το φυλάμε. γιατί όμως δεν ξέρω. Αποφασίσαμε από κοινού να το βάλουμε πάνω στο σχοινί που μοιραζόμαστε. Ένα σχοινί που το θυμάμαι πάντα τεντωμένο. Είπαμε θα το βάλουμε στη μέση γιατί πάνω απ´ όλα είμαστε δίκαιοι. Κρατάμε το σχοινί από τις δυο του άκρες και το προσέχουμε σαν παιδί. Θυμάσαι που μου είπες ότι θα ´θελες να κάνεις πολλά παιδιά μια μέρα; Μου είπες πόσα και γέλασα. 

Από τότε που μας έδωσαν όμως, το κουτί της Πανδώρας δυσκολεύεται λίγο η επικοινωνία. Λιγουλάκι όμως. Ίσως δεν πιάνει σήμα, είμαστε και ψηλά. Ίσως να είναι και ο όγκος που κάνει παρεμβολές. Δεν έχει σημασία όμως γιατί εμείς προχωράμε. 

Δύο νέοι να παλεύουνε να βρούνε άκρη. Οδηγίες δεν μας έδωσε ποτέ κανείς. Κανείς δεν μας είπε τους κανόνες κι ας είναι αόρατοι. 

Τραβάω εγώ το σχοινί προς το μέρος μου αναγκάζεσαι να κάνεις ένα βήμα μπροστά, ένα μόνο γιατί είμαστε ψηλά.  Το κουτί, το δικό μας κουτί, κουνιέται και είναι έτοιμο να πέσει. Μας είπανε όμως ότι δεν πρέπει να πέσει. Εμείς το βάλαμε στη μέση ενός σχοινιού και στεκόμαστε στις οροφές δυο ουρανοξύστων. Τι ειρωνεία. Περνιόμαστε και για έξυπνοι. 

Τι θα γίνει άραγε όταν αρχίσεις να ανεβαίνεις; Δεν το ξέρεις εσύ ακόμα όμως εγώ είμαι σίγουρη. Φαίνεται ο άνθρωπος με μέλλον. Και, τι θα γίνει όταν εγώ αρχίσω να κατεβαίνω; Είμαι και γι' αυτό σίγουρη τα ψηλά δεν κάνουν για μένα μου είναι πολύ. 

Το κουτί της Πανδώρας. Η περιέργεια να το ανοίξουμε. Ο φόβος να τα χάσουμε όλα. Είπαμε να μην το ανοίξουμε κι ο πειρασμός μεγάλος. 

Όμως εμείς εκεί ατρόμητοι, γενναίοι θαρραλέοι  πήραμε το ρόλο μας στα σοβαρά. Γι' αυτό και είπαμε πως το κουτί της Πανδώρας θα παραμείνει κλειστό. Μέχρι νεοτέρας. Ώσπου να έρθουν να το παραλάβουν. Συνηθίσαμε να το 'χουμε εκεί στη μέση. Του δίνει ένα κάτι, μια γεύση.  Είμαστε καλά. Θα γίνουμε εμείς, κι όλα θα πάνε μια χαρά. 

να θυμάσαι όμως να μην φύγεις. 

Tο γυαλί

Εσύ δεν έχεις πληγές, είσαι γυαλί ακέραιο.

Εσύ δεν έχεις σπάσει, είσαι γυαλί ακέραιο.

Εσύ δεν έχεις νιώσει, είσαι γυαλί ακέραιο.

Εσύ δεν έχεις αγαπήσει, είσαι γυαλί ακέραιο.

Αυτή την εντύπωση σου δείχνει κι όμως δεν είναι έτσι. Ξέρει, βλέπεις, να το κρύβει.

Όσο και να θες,

Πίσω δεν μπορείς τη ζωή σου να την πάρεις.

Ζήσε όση απομείνει.

Η ζωή δεν είναι γυαλί ακέραιο.

Η ζωή σπάει, γίνεται θρύψαλα.

Μικρά ασυμμάζευτα κομματάκια.

Και ξαφνικά, εκεί που δεν το περιμένεις

Όλα διορθώνονται,

Όλα μπαίνουν στη θέση τους,

Και το γυαλί γίνεται ξανά ακέραιο. 

le vide

έλεγα φύγε μακριά απο μένα. τρέξε να σωθείς. καταστρέφω ότι καλο βρίσκεται δίπλα μου. δεν καταλαμβαίνω τι πρέπει να μείνει και τι πρέπει να φύγει μακριά. 

μου λείπει εκείνο το καλοκαίρι. εκείνο που ήταν μέσα στη μαυρίλα αλλά είχε έρθει πιο κοντά μου εκείνος. δεν μπορώ να δω τίποτα ξεκαθαρα πλέον οι στόχοι και οι επιθυμίες θόλωσαν. έμεινε μόνο το λάθος που έπρεπε να μην κάνω. το μόνο λάθος. το μόνο. κι όμως έγω πήγα και το κανα. 

είναι που αυτά τα πρέπει μου τη δίνουν δεν κάνουν για μένα. 

πνίγομαι. θέλω να σταματήσουν όλα. να πάω πισω 20 χρόνια και να σταματήσω τη γέννηση μου. θα ήταν καλύτερα για όλους. ειδικά γι αυτόν. 

τι με άλλαξε τόσο σε τρία χρόνια; δεν με αναγνωρίζω πλέον. το κενό ειναι αυτό που μου αξίζει πλέον. 

boy + girl + no love = marriage

its none of my business but i care
i wish i didnt. i wish i could let go of it but i cant.
he was the one who chased me he was the one who made me care he was the one who caused all that confusion
and five fucking years later im still there thinking and wondering unable to let it go
im stupid i know but god knows how much ive tried. its just not happening
i know he s not the most good looking guy but he has that something. the player thing.
every time i see him its like im going back in time. back to those days of hanging out with everybody and being around people wasnt that annoying.
those days were pretty much careless and the "i dont fucking care" fitted to everything.
everyone knows he doesnt love her, she doesnt either but still they went and got married. people say its because of her family. narrow minded people with absolutely no idea of the century we re at. i know because i get him. an eye contact was enough. its was always enough.
the saddest groom and bride ive ever seen.

Παράλληλες ψυχές

Και διερωτώμαι αν είναι ποτέ δυνατόν δυο ψυχές να περικλείουν τόση δύναμη μέσα τους όση χρειάζεται για να προκαλέσουν ρήξη στό χωροχρόνο, να διευρύνουν το χάσμα, να συγχρονίσουν δυο παράλληλους κόσμους, να νικήσουν όλους τους νόμους της φύσης, να πάψει να έχει σημασία ο χρόνος, δυο χώρες μια Κύπρο και μια Γαλλία να τις ξεκαρφώσουν από το χάρτη, να χωρέσουν σε μαύρες τρύπες, να ταξιδέψουν στο μέλλον και το παρελθόν, να κάνουν σύρραξη σε νέους γαλαξίες, να αρχίσουν ένα πόλεμο μεταξύ δύο διαφορετικών παράλληλων συμπάντων, να τον κερδίσουν και στο τέλος να μην μείνει τίποτα.

Back again

Back again to the mess I’ve left behind.
Το να μοιράζεις τη ζωή σου σε δυο χώρες είναι κουραστικό και δε σου κάνει καλό χάνεις τον εαυτό σου. Μπερδεύεσαι , παραληρείς ,απουσιάζεις. Όταν είμαι εδώ νιώθω ότι έκανα μεγάλο λάθος που έφυγα, χάνω τόσα πολλά από τη ζωή όλων αυτών που νοιάζομαι και με νοιάζονται , όλων όσων είναι εκεί, στην πατρίδα. Νιώθεις και είσαι μονή. Οι ένοχες σε πλημμυρίζουν για ακόμη μια φορά. Όταν δε πάρεις το τηλέφωνο για να επικοινωνήσεις με το σπίτι εκεί λες τι φαεινές ιδέες που έχω ώρες ώρες. Έφυγα από το σπίτι μου για να έρθω εδώ- να μορφωθώ.
Όταν όμως επιστρέφεις απροειδοποίητα , νιώθοντας μέσα σου ότι θα περάσεις τις καλύτερες στιγμές της ζωής σου εκεί, στην πατρίδα και το Πάσχα που τόσο αγαπάς θα γίνει και πάλι κάτι ιερό. Something to hold onto.
Εν μέρη οι προσδοκίες μου πραγματοποιήθηκαν. Πέρασα καλά. Βγήκα γύρισα μίλησα έκανα αλλαγές και κατέληξα. Το αίσθημα «δεν ανήκω πουθενά» ή «ανήκω εκεί που δεν είμαι» δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει. Ο διχασμός δεν πρόκειται να φύγει και θα είμαι πάντοτε «κάθε πέρσι και καλυτέρα». Αυτό ίσως θα μπορούσε να το εξηγήσει καλυτέρα ένας ειδικός αλλά σε τι θα ωφελούσε;
Έγινα γραφική αλλά θα το ξαναπώ. Πως κατάντησε έτσι η Κύπρος; Επιφανειακή εχθρική, ανυπόφορη να ζει κάνεις. Η υποκρισία έχει γίνει μέρος της ζωής μας όμως εγώ δεν μπορώ να το καταλάβω. Δε το χωρεί ο νους μου. Έχουν γίνει όλοι υπερόπτες, ξεχνούν ότι ανεβαίνει θα κατέβει και πάντοτε η προσγείωση είναι ανώμαλη. Απογοητεύτηκα πολύ όταν είδα ξανά πως έγιναν τα πράγματα, και ακόμα περισσότερο όταν κατάλαβα ότι δεν πρόκειται να αλλάξουν. Κάποτε ήταν όλα τόσο όμορφα κι απλά, τίποτα δε μας ένοιαζε. Πέρασαν όμως 19 χρόνια από τότε. Και η Γάλλια φαίνεται να έγινε ο καλύτερος τρόπος διαφυγής.