Πάει καιρός που δεν έχω γράψει. Στέρεψα απο λόγια, απο ιδέες. Τα πάντα φαίνονται να κρατάνε μόνο μια στιγμή. Για λίγα δευτερόλεπτα, με μια ματιά ο κόσμος αλλάζει γίνεται ένα ωραίο μέρος να ζει κανείς. Για λίγα μόνο δευτερόλεπτα. Και ύστερα όλα επιστρέφουν και πάλι βίαια στη θέση τους. Η αίσθηση αισιοδοξίας χάνεται και μαζί της κι εγώ, να χάνω ένα κομμάτι του εαυτού μου. Ως πότε όμως; Πόσο θα κρατήσει αυτό;
Κάποτε ήμουν διαφορετική. Είχα στόχους, ελπίδες, όνειρα. Πίστευα. Τα χάνω κι αυτά σιγά σιγά μαζί με τα υπόλοιπα που φοβάμαι τόσο να παραδεχτώ.
Οι σκέψεις με το ζόρι συναντιούνται, αδυνατώ φαίνεται να τις συνδέσω μεταξύ τους. Έρχονται και φεύγουν τόσο γρήγορα, κι εγώ παραμένω στο κενό να τις περιμένω να επιστρέψουν πίσω όπως παλιά.
Με αυτή την κρυφή ελπίδα το γράφω αυτό. Ίσως όταν πιεστώ να γράψω θα αλλάξει κάτι. Θα αρχίζουν όλα να έρχονται στη θέση τους. Τα κομμάτια μου θα επιστρέψουν και θα φέρουν μαζί τους την αισιοδοξία. Το τίποτα θα εξαφανιστεί και θα έρθουν και πάλι τα συναισθήματα, η θέληση, τα όνειρα εκεί που ανήκουν.
Προσπάθησα να το κάνω αλλά βλέπεις το ΄χασα. Μαζί με άλλα πολλά.
Η ανάρτηση αυτή επιβεβαιώνει το όνομα του blog.
Voice of Irrationality. . .
Κάποτε ήμουν διαφορετική. Είχα στόχους, ελπίδες, όνειρα. Πίστευα. Τα χάνω κι αυτά σιγά σιγά μαζί με τα υπόλοιπα που φοβάμαι τόσο να παραδεχτώ.
Οι σκέψεις με το ζόρι συναντιούνται, αδυνατώ φαίνεται να τις συνδέσω μεταξύ τους. Έρχονται και φεύγουν τόσο γρήγορα, κι εγώ παραμένω στο κενό να τις περιμένω να επιστρέψουν πίσω όπως παλιά.
Με αυτή την κρυφή ελπίδα το γράφω αυτό. Ίσως όταν πιεστώ να γράψω θα αλλάξει κάτι. Θα αρχίζουν όλα να έρχονται στη θέση τους. Τα κομμάτια μου θα επιστρέψουν και θα φέρουν μαζί τους την αισιοδοξία. Το τίποτα θα εξαφανιστεί και θα έρθουν και πάλι τα συναισθήματα, η θέληση, τα όνειρα εκεί που ανήκουν.
Προσπάθησα να το κάνω αλλά βλέπεις το ΄χασα. Μαζί με άλλα πολλά.
Η ανάρτηση αυτή επιβεβαιώνει το όνομα του blog.
Voice of Irrationality. . .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου