Ξεκινά η διαδρομή από το μικρό αδιέξοδο που μοιάζει σαν ζούγκλα. Φτάνοντας στην Κηφισίας, έρχεται η στιγμή που πρέπει να την διασχίσεις. Μια καθημερινή μάχη με τους on-the-clock πιεσμένους οδηγούς που τρέχουν να προλάβουν το πράσινο στο φανάρι. Πραγματικά σε δεύτερη μοίρα οι πεζοί στην Αθήνα. Αφού περιμένεις ώρα για τον "Γρηγόρη" να φανεί, καταφέρνεις να φτάσεις στα μισά της λεωφόρου. Κι εκεί ξεκινά μια άλλη μικρή μάχη μέχρι να φτάσεις απέναντι. Γιατί ήδη ο "Σταμάτης" σου κλείνει το μάτι. 'Ασε που το πράσινο ισχύει για τους πεζούς και για τα αυτοκίνητα στην απέναντι σου πλευρά που επιθυμούν να πάρουν μέρος στον πρωινό αγώνα της Κηφισίας.
Τα κατάφερες χωρίς να σπάσεις κανένα χέρι, πόδι. κεφάλι. Το επόμενο μέρος είναι απλό. Περπάτημα για εκατό ή διακόσια μέτρα μέχρι να φτάσεις στην στάση του λεωφορείου. Έχεις την απίστευτη τύχη να περνούν δύο λεωφορεία που πάνε στην Πάντειο (ένα λεωφορείο και ένα τρόλλευ). Σκοτώστε με. Για μένα το ίδιο είναι. Επειδή το ένα έχει κεραίες; Σιγά. Λεωφορείο είναι και αυτό. Περιμένεις για λίγο και κάποιο θα περάσει. Δεν έχεις πολλές ελπίδες αλλά συνήθως η αναμονή δεν κρατάει πολύ.
Αν έχεις αργήσει πολύ, το λεωφορείο θα είναι σχετικά άδειο και πολύ πιθανόν να βρεις θέση να κάτσεις. Αν έχεις αργήσει λίγο, τότε ίσως και πάλι να βρεις θέση, έξι στάσεις μετα. Αν είσαι στην ώρα σου, τότε είσαι χαρούμενος που απλά μπήκες στο λεωφορείο και προσπαθείς να βρεις κάπου να κρατηθείς.
Σε πόση ώρα θα φτάσεις; Κι αυτό εξαρτάται φυσικά από το πόσο έχεις αργήσει αλλά υπολογίζεις από 20 με 45 λεπτά. Ποτέ δεν ξέρεις.
Από την Κηφισίας, το λεωφορείο (ακόμα κι αν είναι το τρόλλευ) περνά στη Βασίλη Κωνσταντίνου. Βλέπεις την Ιρλανδική Πρεσβεία και χαίρεσαι, νιώθεις περήφανος, βλέπεις τον Δρομέα, το Hilton, την Εθνική Πινακοθήκη, το Εθνικό Κέντρο Ερευνών, το Καλλιμάρμαρο, το Έψιλον με τις απαίσιες φωτογραφίες των πρωταγωνιστών του - πως τις έχουν βάψει έτσι; - βλέπεις στα δεξιά σου την Ακρόπολη. Αν έχεις καλή διάθεση και έχεις ξυπνήσει αρκετά τότε ίσως τη θαυμάσεις, αλλιώς σου είναι παντελώς αδιάφορη γιατί νυστάζεις κια αυτό είνια πιο σημαντικό. Ίσως να μην την δεις καν αν αυτό που σε απασχολεί είναι το πότε θα κατέβει ο ανώμαλος που στέκεται δίπλα σου και τα έχεις κάνει πάνω σου μπας και σε πάρει από πίσω όταν κατέβεις. Βλέπεις τις ράγες του τραμ, που απ'όσο κατάλαβες περνάει σπάνια, να κρύβονται από τα αμάξια των βιαστικών οδηγών. Το λεωφορείο θα στρίψει δεξιά στην Βουρβάχη. Αυτό το δρομάκι που φοβήθηκες την πρώτη φορά ότι πήρες λάθος λεωφορείο και χάθηκες. Λίγα μέτρα μετά βλέπεις το φανάρι και ο οδηγός στρίβει αριστερά. Μπαίνεις στη λεωφόρο Συγγρού. Έχεις ακούσει τόσα, την έβλεπες με συγκεκριμένο μάτι και τώρα απλά αναρωτιέσαι. Είναι αρκετά φυσιολογική, γιατί έχει αυτή τη φήμη; Είνα τα λίγα sex shops που βλέπω που έκαναν τη ζημιά; Βέβαια, αυτό που βγάζει μάτι είναι ο αέρας basse classe. Κυρίως λόγω των φρικτών αφίσων των ερμηνευτών σε νυχτερινά κέντρα. Πάει κανείς εκεί; Βλέπεις τις αφίσες και αναρωτιέσαι. Γιατί.
Όλα αυτά θα τα ξεπεράσεις όταν στα δεξιά δεις τη γέφυρα. Αν είσαι στην ώρα σου και βρίσκεσαι στα αριστερά του λεωφορείου, τότε θα δεις το τεράστιο ρολόι της Bulgari. Σήμα ότι σύντομα κατεβαίνεις. Ετοιμάζεσαι. Όχι ότι δεν ήσουν έτοιμος. Μετά στα δεξιά σου βλέπεις τα κίτρινα σημαιάκια της Hertz. Πλησιάσες. Πατάς το κουμπί για να σταματήσει ο οδηγός. Όχι πως χρείαζεται. Υπάρχουν πάντα - έστω και λίγοι - φοιτητές που κατεβαίνουν. Τώρα άν πάνε ή όχι στη σχολή δεν ξέρω. Πάντως τα καφέ εκεί γύρω και τα παγκάκια έξω έχουν πάντα κόσμο. Αλλά γιατί να ξυπνήσεις νωρίς και να πας για καφέ ενώ μπορείς απλά να κοιμηθείς; Αφού δεν θα πας στο μάθημα, επωφελήσου.
Εκεί λοιπόν, κατεβαίνεις. Γίνεσαι ένα με τους φοιτητές ενώ ξέρεις ότι αυτά πλέον έχουν τελειώσει για σένα. Στρίβεις δεξιά. Βλέπεις τα σιδερένια παγκάκια και τους φοιτητές-τουρίστες που εξυπηρετούν τις παρατάξεις τους. Κάθε πρωί σταθερά εκεί στο ραντεβού τους. Προχωράς μέχρι το τέρμα του δρόμου και πας αριστερά. Δεν ξέρεις αν είναι η ίδια γέφυρα με αυτήν που είχες δει πριν κατέβεις. Η απορία είναι η ίδια κάθε πρωί. Αν κατέβαινες στην προηγούμενη στάση θα περπατούσες λιγότερο; Αποφασίζεις για ακόμα μια φορά ότι όταν πας γραφείό θα το ψάξεις στο Google maps. Περνάς απο τον Κύριο Άστεγο που συνήθως διαβάζει εφημερίδα. Σε εκείνο το κομμάτι του δρόμου το πεζοδρόμιο έχει το πολύ 30 εκατοστά πλάτος. Αναγκαστηκά περπατάς στην άκρη του δρόμου. Και επειδή συνήθως υπάρχουν αυτοκίνητα παρκαρισμένα στην άκρη περπατάς πραγματικά στο δρόμο. Εύχεσαι να μην σε πατήσει κανείς. Είναι κεντρικός δρόμος και όλοι τρέχουν. Αφού επιζήσεις, φτάνεις στο συνεργείο που έχει αρκετή δουλειά (εξ΄ου και τα αυτοκίνητα) και ανακαλύπτεις ξανά το πεζοδρόμιο κανονικού μεγέθους. Η ανθισμένη λεμονιά μυρίζει υπέροχα. Μια πρωινή φρεσκάδα που έστω και για τρία δευτερα σου προκαλεί χαρά. Βρίσκεις το πάρκινγκ της ΥΠΕΧΩΔΕ και βλέπεις από πάνω δύο γέφυρες. Αναρωτιέσαι από που έρχονται και αν είναι ο ίδιος δρόμος. Ξανά. Λες στον εαυτό σου ότι θα ψάξεις τί σημαίνει ΥΠΕΧΩΔΕ με το που θα φτάσεις στο γραφείο. Περνάς από ένα εταιρικό κτίριο που σου βγάζει κάτι πολύ επαγγελματικό. Τζαμαρίες, κόσμος απ΄έξω, ψηλές γλάστρες, αυτόματες μηχανές, ρεσεψιόν, καντίνα. Λίγα μέτρα μετά, μια πορτοκαλιά σε ταξιδεύει αλλού για λίγο. Δύο ή τρία μαγαζιά και τέσσερις ελιγμούς μετά βρίσκεις την είσοδο του κτιρίου της εταιρείας στην οποία κάνεις την πρακτική σου. Ο παππούλης που λειτουργεί σαν η ασφάλεια και ο πορτιέρης του κτιρίου στέκεται έξω και πίνει το φραπέ του καπνίζοντας. Εναλλακτικά, θα πίνει το φραπέ του στο γραφειάκι του στην είσοδο. Πάντα με την ίδια παρέα. Αυτός ο παππούλης έχει σπουδάσει στο εξωτερικό, έχει δουλέψει στην Αγγλία και την Αμερική και για προσωπικούς λόγους, όπως είπε, επέλεξε να επιστρέψει στην πατρίδα και τώρα κάνει αυτή τη δουλειά εδώ και πολλά χρόνια. Λες καλημέρα με χαμόγελο, γιατί πάντα χαμογελάς, και πας στα ασανσέρ. Υπάρχουν τρία αλλά το μεσαίο δεν δουλεύει. Το αριστερό είναι πιο σύγχρονο και πιο γρήγορο αλλά κλωτσάει. Το δεξί είναι πανάρχαιο αλλά πιο χαλαρό.
Μπαίνεις σε ένα από τα δύο και ανεβαίνεις στον τέταρτο. Διασχίζεις το μικρό διάδρομο και χτυπάς το κουδούνι της πόρτας στα αριστερά. Λες το όνομά σου και η πόρτα ανοίγει. Έτσι απλά και μαγικά. Λες καλημέρα στο κορίτσα που μοίαζει σαν παιδί, υπογράφεις και πας στο γραφείο σου. Λες καλημέρα στα κορίτσια. Θα σου απαντήσουν σπάνια. Ανάβεις τον υπολογιστή και κάθεσε. Όταν επιτέλους ανοίξει, κοιτάς το εταιρικό σου μέιλ και μπαίνεις στην πλατφόρμα όπου παρακολουθείσαι καθώς δουλεύεις. Δεκαπέντε λεπτά μετά είσαι έτοιμος να ξεκινήσεις την πραγματική δουλειά.
Κάθε φορά με το ίδιο άγχος και την ίδια αγωνία αν θα τα προλάβεις όλα και αν θα τα κάνεις καλά.
